Pagina's

dinsdag 7 januari 2014

Herstappe, ik hou van u, ik walg van u


Modderige straten en buren die constant langskomen. Ook leven in Herstappe blijkt geen pretje.

De open brieven van Brusselaar Riadh Bahri en Samira Azabar uit Antwerpen
Het centrum van Herstappe
maken de tongen los op verschillende plaatsen in het land. Op onze redactie kwam de vraag van Jef (*) om ook eens langs te komen in zijn gemeente. En hoewel Herstappe op basis van inwoneraantal de kleinste gemeente is, zijn de ergernissen niet meer op een hand te tellen. Uw nieuwssite ging kijken naar wat er allemaal fout loopt in het dan toch niet zo gemoedelijke Herstappe.


"Awel, zijn het verkiezingen vandaag", snauwt een oudere vrouw ons toe als we onze wagen geparkeerd hebben naast de kerk. "We zien de pers nooit, behalve als het verkiezingen zijn. Dan staan ze hier om te zeggen dat we voor de duizendste keer eerste zijn bij het tellen van de stemmen. Maar de 364 andere dagen van het jaar? Dan zien we jullie niet! Dan tellen we niet mee!" Toegegeven, we hadden ons het welkomstcomité enigszins anders voorgesteld, maar al snel zou blijken dat de boze dame maar het topje van de ijsberg was.

"Ik wil nooit de Lotto winnen"

We ontmoeten Jef (*) in zijn tuin. Hij dempt zijn stem, want hij wil duidelijk niet dat zijn buren horen wat hij zegt. "We hebben hier geen privé-leven", zucht Jef (*) als hij door zijn taxushaag naar zijn tuinierende buurvrouw kijkt. "Wat we ook vertellen, iedereen hoort hier alles. Op deze plek kwam mijn dochter mij zeggen dat ze zwanger was van haar neef. En toen ik dat goede nieuws 's anderdaags op café wilde vertellen, wist iedereen het al", zegt Jef (*). Blijkt dat zijn buurman dat gesprek ook had opgevangen en meteen had doorverteld in hetzelfde café. "'t Is daarom ook dat ik hoop om nooit de Lotto te winnen. Stel je maar eens voor dat dat gebeurt en dat we de champagne laten knallen. De hele buurt hóórt dat dus e. Ze kennen onze geboortedatums en trouwdatum uit het hoofd. Als ze op een andere datum de champagne horen knallen, dan weten ze dat er iets niet klopt."

De modder op de weg
is een bron van ergernis.
Jef neemt ons vervolgens mee naar het enige kruispunt van Herstappe. Zijn geërgerde blik wordt veroorzaakt door de dikke laag modder op straat. "Elke dag moet ik mijn veel te kleine auto wassen, omdat landbouwers het wegdek in deze staat achterlaten. Ooit heb ik eens getoeterd op zo een tractor die net van het veld kwam. Wel, de landbouwer begon ineens de bieten in zijn laadruimte naar mijn vooruit te gooien. Mijn hart brak."

"Soms walg ik van mezelf"

Op tien meter van het kruispunt ligt de plaatselijke speeltuin. "Of wat daar nog van overblijft", mompelt Jef. "Kijk naar de wipplank en je weet genoeg." We doen wat hij zegt en meteen valt ons op dat het toestel niet werkt. Op beide zitplaatsen staat deze tekst geschreven: "Tongeren baas, Herstappe dwaas." "Een jongerenbende uit Tongeren rijdt speciaal naar hier om vandalenstreken uit te halen", zegt Jef geëmotioneerd. "Ik heb zelf Tongeren verlaten om hier te komen wonen, maar door deze zaken ben ik mijn geboortestad echt gaan haten. Ik walg soms van mezelf als ik dat zeg."

Onze rondleiding in Herstappe zit erop. Jef wandelt met ons mee naar de wagen, wanneer we plots worden opgeschrikt door een luide knal. "Een wapen? Hier in Herstappe?", flitst er door mijn hoofd. Maar Jef stelt me meteen gerust. "Het is zeven januari", zegt hij wanneer hij zijn opgestoken sigaar naar zijn lippen brengt. "Wat is er op 7 januari?", vraag ik. "Dan vieren Maurice en Marie hun huwelijksverjaardag. Ze vieren dat altijd met champagne."

(* Jef is een fictieve naam)